Tot nu toe heb ik alle plekken vermeden waar een mondkapje verplicht was. Vandaag ging ik naar een supermarkt en zag dat alle medewerkers van de winkel een mondkapje droegen. Ook de klanten droegen een mondkapje. Ik merkte dat ik hierdoor heel erg werd getriggerd.
Het gevoel van onveiligheid werd bij mij aangewakkerd. Ik kon de gezichten niet meer zien. Ik kon de mensen niet meer verstaan. Ik had geen controle meer over de communicatie. Datzelfde gevoel heb ik ook altijd als de batterij van mijn CI onverwachts leeg is, als ik ergens ben met mensen en geen nieuwe batterijen bij me heb. Ik kan dan nog wel liplezen, maar ik heb geen controle meer over mijn stem. Ik hoor mijn stem dan niet meer en dat voelt heel vervelend. Op zo’n moment wil ik dan meteen naar huis.
Thuisgekomen vertelde ik aan mijn partner hoe ik erg getriggerd werd door die mondkapjes. Meteen zette hij zijn net nieuw gekochte mondkapje op, om mij te plagen. Hij bleef doorpraten en tegelijkertijd lachten zijn ogen. Ik kon hem prima verstaan, omdat er geen omgevingsgeluiden waren en wij dicht bij elkaar zaten. Ik voelde heel duidelijk dat er iets anders werd getriggerd bij mij dan toen in de winkel. Ik voelde boosheid en angst en wilde het liefst het mondkapje van zijn gezicht afrukken.
Als peuter heb ik twee weken in quarantaine in een ziekenhuis gelegen. Waarschijnlijk zal op het onbewuste niveau bij het zien van iemand met een mondkapje de oude angst en het gevoel van eenzaamheid triggeren. Ik heb gelukkig geen angst om ziek te worden, maar heb dus wel andere angsten.
Andersom geeft het voor mensen, die een mondkapje dragen, misschien juist een gevoel van veiligheid en controle. Of zij willen uit zorg geen andere mensen besmetten.
Maar waar het mij om gaat is dat de mensen met mondkapjes alleen maar mijn innerlijk wereld spiegelen. Zij gaan echt niet met opzet mijn angst en onveiligheid triggeren. Elke keer zal ik naar binnen moeten keren en dit gaan doorvoelen. Ik kom dan veel innerlijke weerstanden tegen. Elke keer door die weerstanden heen, helpt het om mezelf op een dieper laagje te helen.
Ik blijf het nog wel heel lastig vinden, maar ik geloof echt dat het gevoel van veiligheid altijd van BINNEN zit. Ik mag de werkelijke veiligheid in mezelf vinden en hoef dit niet uit de fysieke wereld te halen. Ik mag dit stukje in mezelf gaan helen.
De controle over de communicatie willen hebben, controle over mijn stem willen hebben, controle over een situatie willen hebben; dit alles zorgt alleen maar voor schijnveiligheid. Als ik altijd op zoek ben naar die schijnveiligheid, dan zal ik juist situaties gaan aantrekken waarbij ik me onveilig ga voelen. Dit is nou eenmaal de wet van aantrekking.
Ik weet dat dit een groot thema is in mijn leven en ben me er nu bewust van. Door die bewustwording neem ik mijn verantwoordelijkheid en kan ik elke keer als ik weer getriggerd word, een stukje verwerken.
De situatie met mondkapjes zal misschien alleen maar toenemen. Ik heb daar geen controle over, alleen over over mezelf en hoe ik met die situaties kan omgaan. Daarnaast kan ik met mijn verhaal over hoe mijn holistisch horen steeds opnieuw plaatsvindt jou misschien inspireren.
Elke keer dank ik de triggers die zich aan mij laten zien. Ik kan daardoor steeds neutraler naar de mensen met een mondkapje kijken, met als gevolg dat ik dan zelf ook lichter in het leven ga staan. (Soms vervloek ik de triggers ook, heb ik even geen zin om mijn verantwoordelijkheid te nemen en uiteraard krijg ik het later opnieuw terug gespiegeld 😉).
Meer lezen over wat het dragen van mondkapjes betekent voor slechthorenden? Lees dit artikel.
En wat betekent het voor jou? Leuk als jij jouw reactie wil plaatsen!
Wat een prachtig geschreven artikel Ellen!
Dank je wel Renée!
Hi Ellen, ik ben niet slechthorend, maar ik vind je verhaal prachtig uitgelegd. Volgens mij heb je de essentie prachtig verwoord van eigen ontwikkeling die ieder in een eigen proces meemaakt. Dank voor het delen ❤️
Dank je wel dat je de moeite hebt genomen om een bericht te plaatsen, heel leuk.
Moooi 🙌🏽🍀😀ook nog schrijf talent 💃
Dank je wel 🙂
Wauh Ellen,
Prachtig en zo invoelbaar. Wat mooi hoe je dieper naar binnen durft te gaan om je thema aan te kijken. Wat zet de veranderende wereld ons aan het denken en voelen. Het maakt me soms boos en tegelijkertijd verdrietig. Ik keer meer terug naar eenvoud en mezelf om goed te voelen waar ik vanuit mijn eigen kern, mijn gezonde deel kan reageren en energie mag ervaren. Dat moment dat de zon even schijnt tussen de wolken in ❤️
Dat beschrijf jij ook zo mooi, terug naar eenvoud en vanuit het gezonde deel reageren.
Hoi Ellen, knap hoe je dit verwoord. Ook erg open.
Ik ben zelf al vanaf jonge leeftijd ernstig slechthorend en draag hoortoestellen wat kwa verstaanbaarheid nog net gaat. Ik merk dat het zien van mensen met mondkapjes me erg irriteert en ik me ertegen afzet. Sinds vorige week zie je het veel in winkels. Het geeft bij mij een associatie met ziekenhuizen waar ik als kind erg veel in heb gelegen. Tevens voel ik me er door afgesloten van de wereld, omdat ik de mensen dan echt niet kan verstaan. Ik doe heel veel met spraakafzien. Het geeft iets van een gevoel dat het er niet toe doet dat ik niet meer kan verstaan. Ik ben nu op zoek naar een transparant mondkapje om zelf te dragen. Dan hoop ik dat er meer mensen dat zullen volgen.
Hoi Danielle, bedankt voor je reactie en je compliment. Fijn om te lezen. Ik herken jouw gevoel van afgesloten zijn en dat is echt niet fijn. Laten we maar hopen dat de situatie snel voorbij is en dat we er beter uitkomen.
Hey Ellen,
Wat mooi dat je omschrijft waar het gevoel vandaan komt en hoe je hiermee om gaat.
Het kost een hele hoop energie een mondkapje omdat je het gewoon niet verstaat en of niet goed gokt wat de ander wil. Of ik een bonnetje wil of zegels of mijn brood gesneden wil hebben? Ik zeg het maar van te voren of ik zeg: Sorry, Ik kan u zo niet verstaan. Sorry zeggen zou niet eens hoeven, want tja, ik ben nu eenmaal afhankelijk van het mondbeeld. Het is toch fijn als ze daardoor wel hun mondkapje heel even af doen. Ik ben even nagegaan of ik mij dan ook onveilig voel. Ik ervaar het meer als energievreter en ik ben er soms nijdig onder omdat de ander maar blijft praten. Ik lach vriendelijk terug achter mijn mondkapje en ik ga er vandoor.
Hi Siska,
Wat leuk een reactie van jou te krijgen. Het kost zeker energie, dat ervaar ik ook. Het is wellicht ook interessant om te onderzoeken waarom het jou nijdig maakt, want die boosheid vreet ook energie. Die mondkapjes zullen we voorlopig blijven zien. Dank je wel voor je reactie en ik zou het leuk vinden als je mijn site blijft volgen. Misschien heb je ook een verhaal wat je kunt delen?
Hartelijke groet,
Ellen