Het is lastig uit te leggen hoe dit is gebeurd. Een aantal jaren geleden ging ik naar een workshop waar healings werden gegeven; dit werd georganiseerd door een goede kennis van mij. Het gebeurde in de periode van de eerste lockdown. De wereld voelde onveilig en onvoorspelbaar. De workshops voelden daarnentegen als een “warm” bad. Samen zouden we de blokkades en trauma’s oplossen en ´een betere wereld gaan creëren`. Uiteindelijk pakte alles anders uit en voelde ik alleen maar meer verwarring. Om tot ontdekking te komen dat allerlei zaken en de persoon wie ik zo had vertrouwd, niet waren wat ze leken. Na enkele maanden ben ik uitgestapt en wilde ik er op geen enkele manier meer mee verbonden zijn.
Vanaf dat moment moest ik herstellen van psychische schade, die ik aan deze workshops had overhouden. De escalatie met de begeleider was hevig en de deelnemers werden erin betrokken. Allemaal hielden ze uit angst hun mond dicht. Niemand uit de groep had mij gesteund, nadat ik was uitgestapt. Lange tijd kon ik er geen woorden aangeven wat er gebeurd was en het voelde alsof ik me in een mistig en verwarrend gebied bevond. Ik had last van herbelevingen, slecht slapen en dissociatie. Had ik me niet aangesteld? Er zat daarnaast bij mij ook schaamte op. Hoe had dit nu kunnen gebeuren? Hoe kon ik nog op mijn innerlijke wijsheid vertrouwen? Ik vond het heel lastig om er de vinger op te leggen. Ik heb vele malen alles van het begin tot het einde geanalyseerd.
Wat kon ik hiervan leren? Hoe ben ik in een destructieve relatie beland? Ik had te lang mijn intuïtie genegeerd en innerlijke realiteit ontkend. Mijn eigen gevoelens en gedachten had ik aan de kant geschoven in plaats van ze onder de aandacht te brengen en als wegwijzer te gebruiken naar dieper zelfinzicht. Ik had me teveel gericht op het bewijzen dat dit oké was en dat dit allemaal hoort bij het loslaten van blokkades. En dat de begeleider van de workshop het allemaal niet zo kwaad bedoelde en dat ik verkeerd zat. Het grensoverschrijdende gedrag dat getoond was, had ik bedekt met de mantel der liefde; puur uit angst om de diepere pijn van niet goed genoeg zijn uit de weg te gaan.
Mijn valkuil was ook dat ik al mijn energie had gericht op de vraag of dit wel oké was en probeerde ik grip te krijgen op iets waar ik de controle helemaal niet over heb. Ik was naar buiten gericht. Ik had mezelf de vraag moeten stellen: wat doet het gedrag van de begeleider met mij en in hoeverre is dit acceptabel voor mij? En daar zat precies mijn pijn. Ik heb de illusie van de onschuld moeten loslaten.
Als baby ben ik volledig onschuldig ter wereld gekomen en als kind moest ik beschermd worden tegen de problemen en gevaren van de grotemensenwereld. Inmiddels ben ik volwassen en dat betekent dat het aan mij is om de duisternis om mij heen en in mezelf aan te kijken. Ik kan me niet meer veroorloven om net te doen alsof het allemaal niet bestaat, want ik draag nu mijn eigen verantwoordelijkheid voor mijn emotionele en fysieke welzijn. Het wordt van mij gevraagd om de regie te nemen over mezelf.
Dit was voor mij de ongemakkelijke waarheid: het leven is niet altijd eerlijk. Er gebeuren slechte dingen met goede mensen, er is onrecht, manipulaties, misleiding, misbruik en mishandeling. Ik kan niet meer terug vallen op de onschuld en zorgeloosheid die horen bij kinderjaren. Ik kan alleen vooruit; door te leren mijn draagvlak te vergroten, waardoor ik steeds beter in staat ben om mijn emotionele ongemak te dragen.
Het betekent niet dat ik niet meer om hulp mag vragen en dat ik alles alleen moet doen, want dat lukt geen mens. Het betekent wel dat ik de verantwoordelijkheid draag voor wat ik nodig heb, telkens weer. Die regie kan ik alleen nemen, als ik goed afgestemd ben op wat er om mij heen en in mijzelf gebeurt. Het is aan mij om het te signaleren, te erkennen en passende grenzen te stellen.
Werken met mensen, met name het traumawerk, vraagt om zorgvuldigheid en luistert nauw. Goedbedoelde interventies kunnen verkeerd uitpakken en kunnen leiden tot hertraumatiseren. Wat ik in de eerdergenoemde workshops heb ervaren, heeft diepe sporen nagelaten. Het heeft even geduurd voordat ik deze ervaring kon aankijken en wat het voor mij was; een grensoverschrijdende en schokkende ervaring. Nog langer heeft het geduurd voordat ik er woorden aan kon geven en dat lukt nu pas enkele jaren later.
Helaas hoor ik in mijn praktijk en als re-integratiecoach veel verhalen van mensen die toevertrouwd zijn aan zgn. professionals (ook de reguliere GGZ) waar de behoeften of ervaringen van mensen onvoldoende werden gerespecteerd. Ondersteuning dient ingebed te zijn in afstemming, respect, veiligheid, compassie en nederigheid.
Gelukkig heb ik nu de juiste ondersteuning gekregen bij het ontwikkelen van mijn draagkracht en heb ik geleerd om mijn emoties te (ver)dragen. En het is nog steeds oké als het niet makkelijk is; de weg is hobbelig. Er bestaat namelijk geen quick fix. Hoe harder we ons best doen, gaan duwen, trekken of zelfs forceren, hoe minder bereidwillig het onderbewuste zal zijn om patronen los te laten. Verandering, transformatie en herstel vragen om veiligheid, geduld en vertrouwen.
Wil jij ook een eerste belangrijke stap zetten in het ontwikkelen van jouw draagkracht? Meer bij jezelf zijn en krachtiger in het leven staan? Durf jij aandacht te geven aan holistisch horen? Hoe meer bewustzijn, hoe meer balans je gaat ervaren in het leven.
Wil je graag een sessie inplannen bij mij? Mail me dan voor een (online) afspraak.
Tsja… mooi oprecht eerlijk geschreven lieverd. Blijft gek hè, hoe we daarin belandt waren. Trots op jou!! Liefs Roelie