Ooit vroeg een psycholoog aan mij hoe ik me zou voelen als ik een etiket op mijn voorhoofd kreeg met de tekst: ‘ik ben doof’ en zo door de school zou gaan wandelen. Ik zat op een Hoge School en liep tegen een aantal dingen aan waardoor ik bij een schoolpsycholoog terecht kwam. Ik ben deze vraag nooit meer vergeten, terwijl het meer dan 20 jaar geleden is. Schaam jij voor je doofheid? vroeg zij. Ik heb er lang over moeten nadenken, eigenlijk kon ik daar geen zinnig antwoord op geven. Ik voelde me wel boos worden en ergens vond ik deze vraag stom.
Etiket of niet; ik ben toch zoveel meer dan mijn doofheid? Waarom moet het altijd weer over mijn doofheid of slechthorendheid gaan? Bij nieuwe ontmoetingen merk ik soms dat ik niet altijd zin heb om te vertellen dat ik slechthorend ben. Ontelbaar vaak heb ik dit moeten uitleggen.
Ook heb ik ontelbaar vaak moeten uitleggen dat ik veel meer kan dan ze denken. Ik denk dan aan mijn directeur van het voortgezet onderwijs voor slechthorenden. De examens stonden voor de deur en het was logischerwijs een spannend moment en ook het moment waarop de kansen voor de toekomst werden verdeeld. Ik was de enige leerling die graag hogerop wilde studeren en naar de HAVO wilde. Ik haalde hoge scores bij de examens.
Ondanks mijn goede resultaten adviseerde de directeur mij om een beroep te kiezen waarbij ik niet hoefde te communiceren met mensen en met mijn handen moest gaan werken. Ik werd op een gegeven moment zelfs bij hem op het matje geroepen, omdat hij het zo niet eens was met mijn toekomstplannen. Woest was ik en liep boos weg uit zijn kamer. Ik had eigenlijk nooit tegenspraak, maar nu overschreeuwde het gevoel van onrechtvaardigheid alles. Dit werd mijn drive om door te zetten.
Mijn ouders kennen het belang van goede educatie en nog belangrijker; zij geloofden wel in mij. Zij lieten het er niet bij zitten en zijn met mij gaan kijken welke mogelijkheden er wel waren. Ik was enorm gemotiveerd, waarbij ik het eerste jaar van HAVO op een reguliere school erg zwaar heb gevonden. De omschakeling van een kleine klas naar een grote klas was voor mij heftig, waarbij docenten vaak vergaten (en niet beter wisten) om rekening met mij als dove te houden. De communicatie hier ging ook veel sneller en veel dingen kreeg ik hierdoor niet mee. Soms kwam ik huilend van frustratie thuis, maar toch bleef ik volhouden, met de hulp van mijn ouders.
De HAVO heb ik afgerond. Via het HBO ben ik zelfs naar de universiteit gegaan, waarbij ik Gezondheidswetenschappen heb afgerond met als afstudeerscriptie: ‘Doof, maar zeker niet stom”. Voor deze scriptie heb ik een prijs gewonnen op het gebied van onderzoek t.b.v. mensen met gehoor-, spraak- of taalproblemen. Het maatschappelijk belang van deze scriptie was volgens de jury groot, omdat er te weinig onderzoek gedaan was naar dit onderwerp. Ook heeft mijn afstuderen aan de universiteit zelfs geresulteerd tot een interview in een krant met als titel: ‘Een kind dat van zich laat horen’. Ik ben dankbaar dat het me allemaal gelukt is.
Ik zal me daarom altijd inzetten voor kansengelijkheid en streef er naar dat mijn belevingswereld en dat van andere mensen, steeds weer een beetje groter wordt.
Afgelopen jaar heb ik mijn website holistisch horen gelanceerd en opnieuw laat ik weer van me horen. Ik ben zelfs mensen gaan coachen; ook horende mensen komen op mijn pad. Hoe mooi is dat!
Het is mijn missie om iedereen bewust te laten worden van holistisch horen. We zijn zoveel meer dan ons fysieke lichaam en alles staat met elkaar in verbinding.
Al van jongs af aan wist ik dat ik met mensen wilde gaan werken. Ik heb eindeloze bewondering voor de veerkracht van mensen. En ik vind het soms wonderbaarlijk hoe iedereen zich staande weet te houden ondanks alle ingrijpende gebeurtenissen die wij meemaken.
Soms vind ik het ook pijnlijk om te merken hoe er over mensen heen gedenderd wordt. Hoe kan het toch dat we zo beknot worden door instanties, mensen en ook door de overheid? Hoe kan het toch dat we soms zo klein gehouden worden? Ik kan daar heel verdrietig en moedeloos van worden. Ik heb gelukkig geleerd om me bewust te verbinden met mijn verdriet. Met het doorvoelen en loslaten, ontstaat er weer een ruimte met licht en kracht. Tegelijkertijd kan ik ook heel blij zijn. Juist door die ervaringen word ik steeds meer bewust van wat ik wel wil en ik ontmoet ook steeds meer mensen die in hun kracht komen te staan.
Holistisch horen doen we namelijk samen…
Nog geen reacties